De  derde zaterdag van juni is altijd een bijzondere dag. Op die dag – dit jaar 17 juni 2017 - wordt de negende internationale toertocht verreden.  Een fietstocht, natuurlijk ook voor eigen plezier, maar toch ook en vooral voor het goede doel, te weten het Kankeronderzoeksfonds Limburg. Een internationale happening, want wij overschrijden onze landsgrenzen en komen ook in de Belgische Voerstreek. “Wij” dat zijn dan zo ‘n 140 wielrenners, mannen en vrouwen, jong en oud.
 

Wij –renners en organisatie -  hebben het gelukkig aanzienlijk beter getroffen met de weersomstandigheden, vergeleken met vorig jaar. Toen kwam het regenwater met bakken uit de lucht, werden fietspaden veranderd in modderstromen, had niemand meer een droge draad aan zijn lijf, en stond menig renner te rillen van de kou. De weergoden zijn ons deze dag gelukkig weer eens goed gezind, de zon schijnt met enige regelmaat, de wind blijft liggen, kasseien liggen niet of nauwelijks op het parcours en ach, van een paar regendruppels gaat niemand dood. Aan het weer ligt het vandaag niet. De prestaties van deze dag worden bepaald door in het verleden verrichte trainingsarbeid en de kwaliteit van het fietsmateriaal.
 

Bij Hotel Van der Valk een royale ontvangst met koffie, vla en krentenbollen. Limburgse gastvrijheid,  want: op een lege maag kun je niet presteren!
 

De “vliegende kiep” Frans Erdkamp spreekt een welkomstwoord aan ons rennerspubliek en de “directeur sportif” Nick Crombach geeft de fietsers de nodige tactische aanwijzingen, en dan wordt het racefietsenbestand in staat van paraatheid gebracht. Alle renners beseffen dat uur U gekomen is. Drinkbussen worden gevuld, soms nog één extra.  Opperste concentratie, nerveuse gelaatsuitdrukkingen, aan de outfit wordt hier en daar nog wat gesjord, zonnebril paraat, krakende kettingen, een blik gericht op het oneindige, een schietgebed, iedere wielrenner heeft zo zijn eigen wijze van voorbereiding op deze krachttoer. Eén gemeenschappelijke noemer is er wel: ze gaan ervoor!! En dan wordt het startsein gegeven. “De beer is los”!
 

Elk jaar leert de Lionsorganisatie Geulmond wat er nog verbeterd kan worden.
 

Dit jaar bestaat de mogelijkheid om je in te schrijven voor drie categorieën: 

De  sectie A) : “the high potentials”, voor hen betekent  dat 117 kilometer fietsen, 12 beklimmingen, 1800 hoogtemeters en een gemiddelde snelheid van 27 km per uur!  Het hoogste aspiratieniveau.   
 

De sectie B):  de “middenmoters”, altijd een veilige keuze dat betekent, of “opportunisten”(?) die naargelang hun koersinzicht, “omhoog” of “omlaag” denken te kunnen: 100 kilometers fietsen, 10 beklimmingen, 1500 hoogtemeters, en een gemiddelde snelheid van 23 km per uur.
 

De sectie C): de “diehards, deelnemers met het meest gezonde verstand”. Hiervan maken deel uit de coureurs die wat minder trainingsarbeid hebben verricht, dan wel een meer reëel inschattingsvermogen hebben van eigen prestatieniveau.  Voor hen ligt in het verschiet een parcours van 81 kilometer, 1150 hoogtemeters en een gemiddelde snelheid van 21 km per uur. En dat is nog steeds geen kattenpis! Vandaag voor niemand een “wandeletappe”! “Goeie benen” zijn vandaag nodig!
 

De kopmannen bepalen het tempo en in elk peloton fietst er een Lionslid mee – manifest herkenbaar aan een kleurrijk hoofddeksel -, om “de boel bij elkaar te houden “, en om –via oortjes-  in contact te blijven met de koersdirectie. Alles blijft zo onder controle!  Veiligheid staat bij onze organisatie voorop. Overstekend wild buiten beschouwing gelaten.
 

Dan een andere kwalitatieve verbetering: niet alleen zijn er de gebruikelijke foto’s en filmbeelden, neen, vanuit de lucht wordt  - met dank aan Jo Goossens -via een drone een filmrapportage gemaakt, waarbij de drone de rennerskaravaan volgt. Dat moet straks toch een perfect beeldverslag opleveren! Wij zijn allen benieuwd naar het resultaat.
 

Het wordt een fantastische dag. Een landschap van ansichtkaarten, weidse akkers, vakwerkboerderijen, stralende zon, wolkenpartijen, roofvogels in de lucht, af en toe een landbouwvoertuig, en vooruit ook wat “wildfietsers” die niet in ons gezelschap thuishoren en aan wie geen verdere aandacht wordt besteed . Een veelkleurige outfit  – met reclameteksten -, dat tegen de achtergrond van moeder natuur, met heuvels en glooiende hellingen. Jan van Goyen en Jacob van Ruysdael zouden van dit bonte palet van racende coureurs een geweldig, landschappelijk verantwoord schilderij hebben kunnen vervaardigen. Zij zijn helaas te vroeg gestorven.
 

Voor een betrokken buitenstaander, comfortabel gepositioneerd op een hoger gelegen heuvel –onder meer in Libeek –Teuven –Vijlen- , een genoegen om naar te kijken: een combinatie van de voortschrijdende techniek en de strijd leverende mens. Telkens een opening met brullend geluid van naderende motards,  daarna de presentatie van een enorme carrousel – een bonte verzameling van wielen die draaien, kettingen die dankzij in het zonlicht schitterende derailleurs tijdig op het juiste tandwiel terechtkomen, prachtig die mechanische vondsten! Snel langs zoevende, fraai gepoetste lichtgewicht – rijwielen, bediend door verbeten uitziende gehelmde koppen. De lucht van rubber en tijgerbalsem.  Alom toejuichingen.  Ook het publiek geniet volop van dit voortdenderend evenement.
 

Maar er is nog wat meer, de menselijke factor: door forse training gedrilde atleten, met turbo-dijen, stevige beenspieren, vooral de musculus glutaeus maximus en de musculus quadriceps femoris om maar eens wat te noemen,  bilpartijen die door trainingsarbeid in de juiste proporties zijn geboetseerd: je zult maar achter zo’n zwoegende dame aan mogen fietsen.
 

Dat fietsen gaat niet zomaar: het principe is eenvoudig: dat begrijpt zelfs een leek, door te trappen ga je voorwaarts. Dat weet zelfs een kleuter op een driewieler.
 

De rennersromantiek is toch wel wat meer dan een enkelvoudige trapbeweging! Daar moet je wel wat meer voor doen en in je morele bagage hebben! Geen epo, maar druivensuiker, tijdig het juiste verzet kiezen –niet gelijk “het grote mes” erop, niet vierkant door de bocht, de blik op oneindig, in elk geval ook gericht op de rug van je voorganger, zweet hoort erbij, af en toe een rochel en jezelf het snot voor de ogen rijden, een slok water  zo nu en dan, op souplesse en met een stevige pedaalslag in het juiste ritme, “en danseuse” de berg op, daarnaast een onverbeterlijke koersmentaliteit: “de dood of de gladiolen”, je wil als renner niet als “stervende zwaan” worden gekwalificeerd. En dan natuurlijk bij iedere coureur de gekoesterde hoop niet tijdelijk te moeten afstappen – om effe een “dumoulinneke” te doen -. Je krijgt het als renner – zeker met al die “puisten” en kuitenbrekers in de koers -, bepaald niet cadeau! Deze mannen en vrouwen dwingen toch wel bewondering af! Puur eigen inzet en menskracht, fietsen “op karakter” , bravo,  niks te E-biken!
 

Onze middagpauze vindt plaats in een ons bekende oase te Vaals, in Kasteel Bloemendal. Daar wordt ons gezelschap wielrenners een voortreffelijke lunch aangeboden in de vorm van een lopend buffet. Dat moet ook, want hongerklop is fataal. Aan alles is gedacht, fruit, sportdrank, broodjes, soep , pasta, zalm, genoeg om de verloren gegane energie weer wat op peil te brengen. Op een boterham met pindakaas rij je geen Geulmond toertocht. Even onderuit, de benen omhoog en wat bij praten over de tot nu toe doorstane ontberingen. Heerlijk op het terras, een aangename temperatuur, en bovendien de gelegenheid om even een groepsfoto te nemen van elke uiteraard uitgebalanceerde fietsformatie. Pauzeren is leuk, maar er moet toch ook gewerkt worden. Terug op het stalen ros – nou, tegenwoordig is dat niet meer van staal maar van ander hoogwaardig materiaal – en “kilometers vreten” op weg naar onze thuishaven Van der Valk Maastricht.
 

Gelukkig verloopt onze toertocht zonder noemenswaardige incidenten. Niemand het ravijn in. Nou de directeur ener onderneming heeft dat mogelijk anders ervaren door zijn spontane valpartij - door een kapotte rem -, waarbij hij is opgevangen en “bejegend” door zijn meefietsende werknemers. En vanzelfsprekend is er altijd wel een wat opstandige en dwarse automobilist die door motards even “naar rechts moet worden gericht”. Ook vandaag. De rode lantaarn – hij is voor geen enkele renner in beeld gekomen.
 

Natuurlijk komen al onze “dwangarbeiders van de weg” al dan niet bezweet weer aan  - rond vier uur, half vijf – op onze thuishaven in Maastricht, waar de gastheer zorgt voor de nodige koele drankjes – een koud biertje is wel verdiend - en de bekende calorierijke versnaperingen. Een bijzonder gezellige sfeer, waartoe ook bijdraagt dat diverse renners nog wat partners en familieleden hebben laten opdraven. Een goed samenzijn dat wordt onderbroken door vliegende kiep Frans Erdkamp die gloedvolle[H1]  woorden spreekt: “echt, het is vandaag een daverend succes”. Een lofprijzing volgt aan het adres van hotel Van der Valk en Kasteel Bloemendal, die ons een glorieuze ontvangst hebben geboden. Natuurlijk een dankwoord aan alle vrijwilligers die de Lionsclub hebben geassisteerd. Dank aan de motards die onze kruispunten hebben bewaakt, en lastige en opstandige automobilisten in bedwang hebben gehouden, de medische verzorgers van MOS, en anderen die hun steentje hebben bijgedragen, zoals de kopmannen in de pelotons, de materiaalwagenbemanningen, en de bezetting van de bezemwagens.
 

Er volgt een prijsuitreiking, waarbij diverse sportievelingen een vloeibare prijs in ontvangst mogen nemen. En wij kennen als Lionsorganisatie prijscategorieën die in de officiële wielerwereld niet of nauwelijks bestaan. Zo wordt een prijs uitgekeerd aan de meest “krasse knar” (niet onbeleefd bedoeld) in het wielergezelschap, Jo Prompers, 81 jaar oud, die  -volgens mijn eigen waarneming -als een duivel naar boven rijdt in Teuven, een prijs voor de renner met de  dikste buik (Paul Bergmans), een prijs voor het tweetal dames Swagemakers dat deel uitmaakt van een drieling – ongetraind meedoen, ondanks een recent sterfgeval in de familie- , een prijs voor de meest strijdlustige renner (Thijs van Elk), een prijs voor de renner met de beste wedstrijdmentaliteit (op een toertocht?), een prijs voor de grootste vrouwelijke belofte, Tatjana Claasens.
 

Na dit prijzenfestival is dan eindelijk het moment aangebroken waarom deze hele sportieve manifestatie eigenlijk draait. De uitreiking van de door sponsoren gegenereerde opbrengst van deze fietstoertocht.  Een opbrengst bedoeld voor kankeronderzoek in onze provincie Limburg.
 

Onze President Henny Pelsers reikt aan de vertegenwoordigers van UMC (Maastricht) – Helen Mertens, en Leonne Prompers  - vertegenwoordiger van Zuyderland (Sittard), -als doctoren zijn zij materiedeskundigen-,  een ter plaatse door hem handgeschreven check uit van € 12.500 ,- die zij in dank aanvaarden.
 

En daar blijft het niet bij: beide lieftallige dames doen ons de toezegging om bij de volgende editie van de Lions fietstoertocht - juni 2018 – op een racefiets te zullen gaan deelnemen. Dat geeft deze toertocht nog wat extra cachet! De Lionsorganisatie zal de dames tijdig een reminder versturen.
 

Onze onuitsprekelijke dank gaat uit naar onze sponsoren, zonder wier bijdragen dit hele wielerfestijn niet mogelijk zou zijn geweest:

Acaleph, Adri en Zoon bv Yerseke, Autogroep Smeets, Biebijen, Boels Rental, Boels Zanders, Chemelot (DSM), Daily Fresh Food bv, DC Klinieken Maastricht, Dutch Hills Harley Davidson, F &S Solar Holding bv, Gehlen Zonwering bv, LIOF, Lumin Special Lightning bv, MCC Omnes, Paul Smeets Bouwconflict, Queske Kerkrade, RSM Nederland, Thermoflor bv,  Van der Valk, VDL Groep, Zuyderland, Zuyderland CO-MIK 1 en 2.

Het was fijn, gezellig, sportief, mirakels goed, wij vonden dit evenement bijzonder geslaagd,
 

Volgend jaar bent u er toch weer bij, toch?
 

Paul van Hilten